Tales of Symphonia – Review

PRESENTATIE – 9
BESTURING – 10
LEVENSDUUR – 9

TOTAAL - 9


Van role playing games moet je houden. Ten eerste duren deze games vaak erg lang. Ten tweede wordt het verhaal meestal duidelijk door met ‘inwoners’ uit de game wereld te praten. Dus ben je uren bezig met het lezen van tekst of het luisteren naar conversaties. Ten derde worden de gevechten in het spel na lange tijd wat eentonig. Ofwel… voor de liefhebber. Natuurlijk zijn er ook tussen RPG’s nog verschillen. Het belangrijkste verschil is te vinden tussen de Westerse- en de Japanse RPG’s. Westerse RPG’s zijn vaak open ended. Dit houdt in dat je vrij bent om je eigen karakter samen te stellen, dat je vrij bent om je in de speelwereld rond te bewegen en dat je vrij bent of je alleen het hoofdverhaal volgt of dat je hiervan afwijkt. Gemiddeld zo’n 150 uur gameplezier. Bij Japanse RPG’s speel je met 3 hoofdkarakters. Die volgen een afgebakende storyline. Gemiddeld zo’n 70 uur gameplezier. Tales of Symphonia is zo’n typische Japanse RPG, met een episch verhaal, een interessant combat-system en oogstrelende graphics.

Net als The legend of Zelda: the Wind Waker is deze game cell-shaded. De hype rond deze renderingstechniek is gelukkig al weer over. Het is gewoon een alternatieve manier om een game te presenteren. Het spel is opgebouwd uit een wereldmap, met daarin levels. De wereldmap moet gezien worden als een soort 3D navigatiesysteem. De wereld wordt hier dus zeer simpel weergegeven en is niet heel boeiend om naar te kijken. Je gebruikt de wereldmap vooral om van steden naar andere steden te lopen. De verschillende delen in het spel zijn gescheiden door passages in gebergten. Deze passages lijken veel op elkaar. Alleen de flora en fauna is anders. Maar als je dan in een stad aankomt dan veranderd het spel compleet. Schitterend gerenderde steden met allen een eigen look. De meeste steden zijn klein, maar dit is niet erg aangezien het verhaal zich vooral richt op de verschillende altaars van de summon spirits. Elk altaar heeft zijn eigen level daaromheen. Ook deze levels verschillen sterk van elkaar, sommige altaren zijn te vinden in torens, sommige in Inca-achtige tempels en sommige gewoon in grotten. Kortom, het spel blijft verbazen qua schoonheid. Ook de muziek is precies goed. Orkest-achtige symfonieën die zo kenmerkend zijn voor de gamewereld. Dat is dus van die muziek die prettig op de achtergrond blijft, wat na tientallen uren erg belangrijk is. Ook de voice-acting is precies goed. De stemmen passen erg goed bij de karakters. En uiteindelijk zijn er ook nog GC-filmpjes te vinden in dit spel. Zoals bij een typische Japanse RPG gebruikelijk is, zijn deze filmpjes schaars maar zeer de moeite waard wanneer je ze te zien krijgt.

Het combat systeem heeft veel weg van Super Smash Brothers: Melee. Je beweegt in 2D en met de A-knop in combinatie met de controlstick kan je verschillende attacks uitvoeren. Dit is vooral handig voor de directe gevechten. Met de B-knop in combinatie met de controlstick kan je super-attacks uitvoeren. Deze zijn op te delen in super moves en magische attacks. Deze super-attacks worden steeds heftiger na mate je verder in het spel komt, maar ze kosten ook steeds meer Technique Points. Natuurlijk kan je jezelf ook verdedigen met behulp van de X-knop. Ook als je bijvoorbeeld geraakt wordt en naar de grond valt, kan je de X-knop gebruiken om de val op te vangen zodat je minder Health Points kwijtraakt. Met de R-trigger kan je zappen tussen verschillende vijanden en met de Y-knop kan je het combat-menu openen. Een speciale functie is toegewezen aan de Z-knop. Hiermee kan je een gezamelijke aanval inzetten. Dit zijn vier super-attacks, die soms nog een vijfde nieuwe super-attack als gevolg kunnen hebben. Naast gevechten zijn er ook veel puzzels te vinden in dit spel. Deze zijn vaak erg simpel. Maar ze gaan niet snel vervelen en zijn leuk bedacht. In het begin van het spel jat je namelijk een sorcerers-ring. Soms schiet de ring energie, soms straalt hij licht uit, soms roept hij aardbevingen op en soms komt er een melodie uit en zo zijn er nog tientallen andere toepassingen. Met deze toepassingen kan je de puzzels in een level oplossen. En dan zijn er ook nog eindbazen. Deze zijn uitdagend, maar nooit onmogelijk. Zorg gewoon dat je genoeg potions in je voorraad hebt. Ook kan je aan het eind van een gevecht je health opkrikken door te koken. Dit doe je (spectaculair) door de X-knop in te drukken. Je gebruikt dan een aantal ingrediënten en een geheim recept van de ‘wondercook’. Die kom je zo nu en dan tegen. Maar aangezien de andere personages je ook met magie kunnen helen tijdens de gevechten, is dit eigenlijk een overbodige functie.

Het verhaal van het spel is geniaal. Je gaat op avontuur om de uitverkorene (Colette) naar het offeraltaar te brengen om zo de wereld (Sylverant) te redden van de ondergang. Maar daar begint het verhaal pas. Tegen die tijd wil je Collette niet meer opofferen en vanaf dan ga je op zoek naar een manier om zowel Colette als Sylverant te redden. Het verhaal krijgt nog meer diepgang als je een parallelle wereld ontdekt. Constant wordt je tussen de kerkelijke organisatie, een terroristische groep en een groep rebellen heen en weer geslingerd tot een magnifiek plot zich ontvouwd. Het combat-systeem gaat niet vervelen. Doordat je telkens nieuwe attacks krijgt blijft dit tot het einde geniaal. En je kan ook met meerdere spelers aan de gang. Door meerdere controllers in je gamecube te stoppen kan je alle 4 de personages besturen tijdens de gevechten. Alleen jammer dat de camera hier geen rekening mee houd, waardoor de andere spelers soms uit beeld verdwijnen. Maar het is al meer dan dat je van een RPG mag verwachten. Een RPG speel je normaal alleen en is bij uitstek ongeschikt voor multi-player. Daar is nu een eind aan gekomen. De levensduur is echter niet perfect. Het spel bestaat uit 2 cd’s. De eerste cd kost je zo’n 50 uur en de tweede cd ongeveer 15 uur. Zeker in het midden van het spel wordt het wat langdradig. Hierdoor is de kans groot dat je het spel weglegt en niet meer oppakt. Dat terwijl de laatste 10 uur de mooiste zijn van het hele spel. Het verhaal wordt dan snel ontrafeld en de levels zijn dan kort maar krachtig.

CONCLUSIE

ALS JE VAN JAPANSE RPG’S HOUDT, IS DIT ZEKER EEN MUST HAVE. HET SPEL ZIET ER FANTASTISCH UIT, HET COMBAT-SYSTEEM IS DIEP EN GAAT NOOIT VERVELEN EN HET VERHAAL IS EPISCH. MAAR JE MOET WEL BEREID ZIJN OM 65 UUR IN DIT SPEL TE STEKEN, VOORDAT JE HET EINDE BEREIKT. VOOR VELE IS DIT NET IETS TEVEEL VAN HET GOEDE. LETTERLIJK.

MduTours.