Resident Evil 4 – Review
PRESENTATIE – 10
BESTURING – 10
LEVENSDUUR – 10
TOTAAL – 10
Aan het eind van een console generatie zijn er altijd meer bedrijven die het maximale uit een console kunnen halen. Dus is de kans groter dat spellen een 10 voor de presentatie behalen. Bij de besturing is vaak het tegenovergestelde waar. In het begin van een nieuwe consolegeneratie zijn er vaak vele nieuwe mogelijkheden waarop wordt ingesprongen. Dit heeft meestal tot gevolg dat er weer enkele ‘revolutionaire games’ op de markt verschijnen. De levensduur is vaak het moeilijkste aspect van een game. Want natuurlijk gaat het niet alleen over de totale speelduur, maar ook hoe lang een spel blijft boeien. Waarom vertel ik dit nu allemaal? Omdat er eens in de zoveel tijd een perfecte game uitkomt. Niet heel goed, nee perfect. Resident Evil 4 is zo’n game.
Een hele lange tijd heeft de Resident Evil reeks vastgehouden aan het concept van pre-rendered environments. Ofwel een 2D achtergrond en hierdoor vaste cameraperspectieven. Hierdoor heeft het spel altijd de meest realistische grafics gehad die ik ooit in videogames heb gezien. Dit had tevens als voordeel dat je het gevoel kreeg in een film mee te spelen. Tot voor kort was Capcom nog niet klaar voor de sprong naar 3D. En ik geef ze daar geen ongelijk in. Vele conversies van 2D games naar 3D gaven niet hetzelfde gevoel als voorheen. Eigenlijk heeft alleen Nintendo deze sprong succesvol gemaakt met titels als Mario64 en Metroid Prime. Daarom kan je het beste stellen dat 3D en 2D games eigenlijk onvergelijkbaar zijn. Resident Evil 4 heeft de gameplay echter zo omgezet dat het gevoel van spanning hetzelfde is gebleven. Het spel begint met een in-game filmpje van een militair (Leon) die wordt afgezet bij een verlaten huis omdat de dochter van de president van Amerika hier ergens gevangen wordt gehouden. Resident Evil stond altijd bekend om zijn schitterende tussenfilmpjes. De in-game filmpjes komen hier zo dichtbij dat je hier nooit naar terug zal verlangen. Verder is het spel zo gemodelleerd dat je ten alle tijden terug kan lopen om items op te halen. En soms kruis je paden die je al eerder hebt genomen, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je daar daadwerkelijk bent. De omgevingen zien er realistisch uit, maar altijd hangt er een onwerkelijke en onaangename sfeer. Je bent altijd op je hoede. De geluideffecten gaan hand-in-hand met de graphics en versterken deze sfeer. De omgevingen zijn zeer gevarieerd, maar gaan geleidelijk in elkaar over. Overal zie je een soort houten fortificaties die de basis zijn voor het complot wat gesmeed wordt in het spel. En van alle kanten duiken zombies op… of toch niet?
Dat zal even in het midden moeten blijven, wat gelijk blijft is het feit dat deze wezens afgeschoten moeten worden. Veelvuldig wel te verstaan, want de actie in Resident Evil 4 is veel heftiger. Toch blijft er één ding hetzelfde, je moet voorzichtig zijn met je kogels. Dit zijn er altijd net genoeg. En daarom is het spel zo spannend geworden. Je bent altijd op je hoede voor aanvallen en moet zorgen dat je gericht schiet en altijd de ammunitie van de neergeschoten vijanden oppakt. De schietmechaniek is anders dan de meeste first person shooters. Door de R-trigger in te drukken, komt de camera vlak boven je schouder te hangen en kan je met een laserpointer op je vijanden mikken. Schieten is je voornaamste bezigheid en dit zal je dan ook vaak moeten doen. Gelukkig werkt dit mechanisme perfect. Als de vijanden te dichtbij komen, dan zal je moeten rennen. Leuk is dat de combinatie B-knop en control stick naar beneden nog steeds werkt. Dan draai je razendsnel om, waarna je het op een lopen zet. Natuurlijk ben je sneller dan de vijand, maar aangezien deze zich overal bevinden, ben je nergens veilig. Je kunt je verschuilen in huizen of op hogere delen. Maar de vijanden zijn slim en gooien overal ladders tegenaan om bij je te komen. Dus heb je letterlijk ogen in je achterhoofd nodig. Zeker als de man met de kettingzaag achter je staat. Want dan ben je direct game-over. Gelukkig zal je nooit ver terug geplaatst worden. Hierdoor wordt dood gaan nooit frustrerend, wat belangrijk is aangezien het spel ook nooit makkelijk wordt. Met de A-knop kan je vele acties uitvoeren. Je kunt uit ramen springen, over relingen, deuren inschoppen, ladders wegtrappen of een vijand met een karatekick van je af houden. Grijpen de vijanden je toch, dan moet je als een gek met de controlstick in het rond draaien om ze van je af te schudden. En dan heb ik het alleen maar over de besturing zelf gehad. Want de levels zijn ook ontzettend goed in elkaar gezet. De puzzels zijn leuk en gelukkig hoef je de items niet meer te onderzoeken wat in de vorige delen wel eens frustratie kon opleveren. Dan was je een kwartier lang bezig was om een puzzel op te lossen en bleek uiteindelijk dat je een item (dat je al een half uur in je bezit had) niet goed onderzocht had. Ook dat is dus verleden tijd. Nu zijn de puzzels er meer op gericht om een aantal dingen binnen een bepaalde tijd te doen. Verder kan je het wapenarsenaal niet alleen uitbereiden, maar ook nog eens upgraden.
Zoals gezegd moet je in dit spel de dochter van de president redden. Maar dit zal niet zo gemakkelijk zijn, want in het begin wordt je uitweg al geblokkeerd. Je kan dus alleen vooruit gaan. Als de dochter van de president dan ook nog met een gif wordt ingespoten, zul je ook hiervoor nog een tegengif moeten gaan vinden. Langzaam ontrafelt het duistere geheim zich achter zombies die geen zombies zijn, achter de geheime organisatie en achter de doeleinden van deze organisatie. Het verhaal zal zeker niet teleurstellen voor fans van de serie, want zoals gebruikelijk gaat het verhaal verder met het verhaal waar vorige delen mee geëindigd zijn. Toch zitten in deze Resident Evil zoveel nieuwe elementen in het verhaal dat het ook voor gamers zonder een Resident Evil achtergrond interessant is. In totaal ben je zo’n 25 tot 30 uur bezig om het spel uit te spelen en ondertussen zal het spel nooit vervelen. Er is zoveel variatie in omgevingen, puzzels en eindvijanden dat je tot het einde je aandacht er voor de volle 100% bij moet houden. Als je het spel hebt uitgespeeld unlock je een single player arcade gedeelte. Hierin kan je in de 4 beste omgevingen van het spel rondlopen en ongelimiteerd vijanden afknallen. Doe je het goed dan kan je nieuwe personages unlocken. Verdien je met alle personages in alle levels 5 sterren, dan unlock je de elephant gun. Deze kan je nog een heel eind upgraden, maar daarvoor zal je het spel nog enkele keren moeten uitspelen. Als tweede bonus is er ook nog een korte storyline van ‘the lady in the red dress’. Een paar uurtjes extra spelplezier nadat je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld. Het verhaal hiervan is waarschijnlijk het begin van Resident Evil 5. Spelen dus!
CONCLUSIE
DE GRAPHICS EN SFEER ZIJN PRECIES WAT JE VAN EEN RESIDENT EVIL GAME MAG VERWACHTEN, NAMELIJK ULTIEM. MAAR NU WEL GEHEEL IN 3D. DE BESTURING DOET PRECIES WAT HIJ MOET DOEN. DE AKTIE IS SNELLER DAN IN VORIGE DELEN, MAAR JE MOET NOG STEEDS ERG ZUINIG ZIJN OP JE AMMUNITIE. HIERDOOR BLIJFT ELKE ONTMOETING MET DE VIJAND SPANNEND. ZOWEL DE LEVELS ALS DE PUZZELS ZIJN ZEER GEVARIEERD EN HET VERHAAL ZAL JE TOT HET EINDE OP HET PUNTJE VAN JE STOEL HOUDEN. EINDELIJK WEER EEN PERFECTE GAME.
MduTours.
BESTURING – 10
LEVENSDUUR – 10
TOTAAL – 10
Aan het eind van een console generatie zijn er altijd meer bedrijven die het maximale uit een console kunnen halen. Dus is de kans groter dat spellen een 10 voor de presentatie behalen. Bij de besturing is vaak het tegenovergestelde waar. In het begin van een nieuwe consolegeneratie zijn er vaak vele nieuwe mogelijkheden waarop wordt ingesprongen. Dit heeft meestal tot gevolg dat er weer enkele ‘revolutionaire games’ op de markt verschijnen. De levensduur is vaak het moeilijkste aspect van een game. Want natuurlijk gaat het niet alleen over de totale speelduur, maar ook hoe lang een spel blijft boeien. Waarom vertel ik dit nu allemaal? Omdat er eens in de zoveel tijd een perfecte game uitkomt. Niet heel goed, nee perfect. Resident Evil 4 is zo’n game.
Een hele lange tijd heeft de Resident Evil reeks vastgehouden aan het concept van pre-rendered environments. Ofwel een 2D achtergrond en hierdoor vaste cameraperspectieven. Hierdoor heeft het spel altijd de meest realistische grafics gehad die ik ooit in videogames heb gezien. Dit had tevens als voordeel dat je het gevoel kreeg in een film mee te spelen. Tot voor kort was Capcom nog niet klaar voor de sprong naar 3D. En ik geef ze daar geen ongelijk in. Vele conversies van 2D games naar 3D gaven niet hetzelfde gevoel als voorheen. Eigenlijk heeft alleen Nintendo deze sprong succesvol gemaakt met titels als Mario64 en Metroid Prime. Daarom kan je het beste stellen dat 3D en 2D games eigenlijk onvergelijkbaar zijn. Resident Evil 4 heeft de gameplay echter zo omgezet dat het gevoel van spanning hetzelfde is gebleven. Het spel begint met een in-game filmpje van een militair (Leon) die wordt afgezet bij een verlaten huis omdat de dochter van de president van Amerika hier ergens gevangen wordt gehouden. Resident Evil stond altijd bekend om zijn schitterende tussenfilmpjes. De in-game filmpjes komen hier zo dichtbij dat je hier nooit naar terug zal verlangen. Verder is het spel zo gemodelleerd dat je ten alle tijden terug kan lopen om items op te halen. En soms kruis je paden die je al eerder hebt genomen, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je daar daadwerkelijk bent. De omgevingen zien er realistisch uit, maar altijd hangt er een onwerkelijke en onaangename sfeer. Je bent altijd op je hoede. De geluideffecten gaan hand-in-hand met de graphics en versterken deze sfeer. De omgevingen zijn zeer gevarieerd, maar gaan geleidelijk in elkaar over. Overal zie je een soort houten fortificaties die de basis zijn voor het complot wat gesmeed wordt in het spel. En van alle kanten duiken zombies op… of toch niet?
Dat zal even in het midden moeten blijven, wat gelijk blijft is het feit dat deze wezens afgeschoten moeten worden. Veelvuldig wel te verstaan, want de actie in Resident Evil 4 is veel heftiger. Toch blijft er één ding hetzelfde, je moet voorzichtig zijn met je kogels. Dit zijn er altijd net genoeg. En daarom is het spel zo spannend geworden. Je bent altijd op je hoede voor aanvallen en moet zorgen dat je gericht schiet en altijd de ammunitie van de neergeschoten vijanden oppakt. De schietmechaniek is anders dan de meeste first person shooters. Door de R-trigger in te drukken, komt de camera vlak boven je schouder te hangen en kan je met een laserpointer op je vijanden mikken. Schieten is je voornaamste bezigheid en dit zal je dan ook vaak moeten doen. Gelukkig werkt dit mechanisme perfect. Als de vijanden te dichtbij komen, dan zal je moeten rennen. Leuk is dat de combinatie B-knop en control stick naar beneden nog steeds werkt. Dan draai je razendsnel om, waarna je het op een lopen zet. Natuurlijk ben je sneller dan de vijand, maar aangezien deze zich overal bevinden, ben je nergens veilig. Je kunt je verschuilen in huizen of op hogere delen. Maar de vijanden zijn slim en gooien overal ladders tegenaan om bij je te komen. Dus heb je letterlijk ogen in je achterhoofd nodig. Zeker als de man met de kettingzaag achter je staat. Want dan ben je direct game-over. Gelukkig zal je nooit ver terug geplaatst worden. Hierdoor wordt dood gaan nooit frustrerend, wat belangrijk is aangezien het spel ook nooit makkelijk wordt. Met de A-knop kan je vele acties uitvoeren. Je kunt uit ramen springen, over relingen, deuren inschoppen, ladders wegtrappen of een vijand met een karatekick van je af houden. Grijpen de vijanden je toch, dan moet je als een gek met de controlstick in het rond draaien om ze van je af te schudden. En dan heb ik het alleen maar over de besturing zelf gehad. Want de levels zijn ook ontzettend goed in elkaar gezet. De puzzels zijn leuk en gelukkig hoef je de items niet meer te onderzoeken wat in de vorige delen wel eens frustratie kon opleveren. Dan was je een kwartier lang bezig was om een puzzel op te lossen en bleek uiteindelijk dat je een item (dat je al een half uur in je bezit had) niet goed onderzocht had. Ook dat is dus verleden tijd. Nu zijn de puzzels er meer op gericht om een aantal dingen binnen een bepaalde tijd te doen. Verder kan je het wapenarsenaal niet alleen uitbereiden, maar ook nog eens upgraden.
Zoals gezegd moet je in dit spel de dochter van de president redden. Maar dit zal niet zo gemakkelijk zijn, want in het begin wordt je uitweg al geblokkeerd. Je kan dus alleen vooruit gaan. Als de dochter van de president dan ook nog met een gif wordt ingespoten, zul je ook hiervoor nog een tegengif moeten gaan vinden. Langzaam ontrafelt het duistere geheim zich achter zombies die geen zombies zijn, achter de geheime organisatie en achter de doeleinden van deze organisatie. Het verhaal zal zeker niet teleurstellen voor fans van de serie, want zoals gebruikelijk gaat het verhaal verder met het verhaal waar vorige delen mee geëindigd zijn. Toch zitten in deze Resident Evil zoveel nieuwe elementen in het verhaal dat het ook voor gamers zonder een Resident Evil achtergrond interessant is. In totaal ben je zo’n 25 tot 30 uur bezig om het spel uit te spelen en ondertussen zal het spel nooit vervelen. Er is zoveel variatie in omgevingen, puzzels en eindvijanden dat je tot het einde je aandacht er voor de volle 100% bij moet houden. Als je het spel hebt uitgespeeld unlock je een single player arcade gedeelte. Hierin kan je in de 4 beste omgevingen van het spel rondlopen en ongelimiteerd vijanden afknallen. Doe je het goed dan kan je nieuwe personages unlocken. Verdien je met alle personages in alle levels 5 sterren, dan unlock je de elephant gun. Deze kan je nog een heel eind upgraden, maar daarvoor zal je het spel nog enkele keren moeten uitspelen. Als tweede bonus is er ook nog een korte storyline van ‘the lady in the red dress’. Een paar uurtjes extra spelplezier nadat je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld. Het verhaal hiervan is waarschijnlijk het begin van Resident Evil 5. Spelen dus!
CONCLUSIE
DE GRAPHICS EN SFEER ZIJN PRECIES WAT JE VAN EEN RESIDENT EVIL GAME MAG VERWACHTEN, NAMELIJK ULTIEM. MAAR NU WEL GEHEEL IN 3D. DE BESTURING DOET PRECIES WAT HIJ MOET DOEN. DE AKTIE IS SNELLER DAN IN VORIGE DELEN, MAAR JE MOET NOG STEEDS ERG ZUINIG ZIJN OP JE AMMUNITIE. HIERDOOR BLIJFT ELKE ONTMOETING MET DE VIJAND SPANNEND. ZOWEL DE LEVELS ALS DE PUZZELS ZIJN ZEER GEVARIEERD EN HET VERHAAL ZAL JE TOT HET EINDE OP HET PUNTJE VAN JE STOEL HOUDEN. EINDELIJK WEER EEN PERFECTE GAME.
MduTours.
posted by arcadefan at
12:28 p.m.
Van role playing games moet je houden. Ten eerste duren deze games vaak erg lang. Ten tweede wordt het verhaal meestal duidelijk door met ‘inwoners’ uit de game wereld te praten. Dus ben je uren bezig met het lezen van tekst of het luisteren naar conversaties. Ten derde worden de gevechten in het spel na lange tijd wat eentonig. Ofwel… voor de liefhebber. Natuurlijk zijn er ook tussen RPG’s nog verschillen. Het belangrijkste verschil is te vinden tussen de Westerse- en de Japanse RPG’s. Westerse RPG’s zijn vaak open ended. Dit houdt in dat je vrij bent om je eigen karakter samen te stellen, dat je vrij bent om je in de speelwereld rond te bewegen en dat je vrij bent of je alleen het hoofdverhaal volgt of dat je hiervan afwijkt. Gemiddeld zo’n 150 uur gameplezier. Bij Japanse RPG’s speel je met 3 hoofdkarakters. Die volgen een afgebakende storyline. Gemiddeld zo’n 70 uur gameplezier. Tales of Symphonia is zo’n typische Japanse RPG, met een episch verhaal, een interessant combat-system en oogstrelende graphics.
